Rumunia – Góry Fogaraskie
24 lipca, 2025
Grecja – Zakhyntos na MTB
27 lipca, 2025
Italy Trip Report: Rowerem przez Pizę, Carrarę i Cinque Terre – Majówka z AlkoActiveTeam!
Dzień 1 - przyjazd. Z Ropczyc wyruszamy zgodnie z planem, wieczorem o 18, po to aby na miejscu być około godziny 15 w sobotę. Rozpisywać się nie ma co, trasa miła i przyjemna, non stop autostradami. Dowozimy komplet rowerów i już o godzinie 13:00 meldujemy się w Camaiore.
Skład ekipy całkiem zacny, 12 osób (Ropczyce, Kraków, Kędzierzyn-Koźle). Mamy swojego Szamana, który zaczaruje nam pogodę, mamy pielęgniarkę i masażystkę pokładową, mamy też konie pociągowe oraz kierownika wycieczki.
Organizujemy szybki obiad (🍕+ 🍺), rozlokowanie się w domach, zmiana odzienia na strój bojowy i pada szybka decyzja: mimo lekkiej mżawki i +16 st. trzeba rozruszać serce i płuca. Zaraz obok jest przemiły singiel DH, podjazd do niego też niczego sobie bo mamy 300m w pionie do pokonania. Niestety asfaltem. Ruszamy. Dla tych co nie spali od ponad 24h podjazd wydaje się wybawieniem, oczy się otwierają, serce zaczyna pompować krew do mózgu a przed szczytem mózg zaczyna dopominać się o odpowiednie nawodnienie. Hołdujemy zasadzie „333m lub 10km”, dokręcamy brakujące 33m w pionie i… wiadomo 🍺 😎
No to pora w dół. Singielek niczego sobie, seria ostrych zakrętów, mega technicznie, miejscami ślisko, kilka fajnych dropów i powalone drzewa którym trzeba się kłaniać. Rozruch udany, nogi lekko pieką, głowa wybudzona ze snu. Pora na zamknięcie dnia wspólnym grillem oraz planowaniem dnia następnego.
Statystyki
9 km
Dystans
333 m
Przewyższenia
75 min
Czas w siodle
Dzień 2 – Florencja i okolice.
Z racji średniej pogody w Alpach Apueńskich zapada przy śniadaniu wspólna decyzja: jedziemy do Florencji. Trasa to ledwo 100km, a pogoda na miejscu jest bajeczna, +23 i słoneczko. Dzielimy się na 2 ekipy, pierwsza zwiedza miasto „z buta” a druga objeżdża je rowerami. Robimy rozgrzewkę po płaskim. 1,5km to aż za dużo, zmieniamy kierunek jazdy i od razu „dzida” do góry 
Kierunek Serpiolle a potem dalej w górę. Celem jest masyw Monte Morello. Na początek dość szybko wbijamy wysokie tętno, podjazdy 18-22% nie są tu rzadkością. Pierwsze oh-ah! pojawiają się zaraz za lasem, bo okazało się, że ścieżka prowadzi przez gaj oliwny (taki tam skrót). Pierwszy postój mamy po pokonaniu 350m w pionie, a zmusza nas do tego piękny widok na Florencję i jej okolicę, no i Włoska Maryjka z którą wypadało wychylić miejscowy izotonik 
Wyrównujemy ciśnienie i zmieniamy kierunek trasy, miało być pchanie rowerów pod górę (kiero wymyślił podejście 35% po kamieniach i korzeniach), będzie jazda świeżym pachnącym asfaltem z dzidami po 20% 
Co dziwne, nikt nie narzeka, ani na asfalt, ani na słońce, które podkręca temperaturę do +28! Po dojechaniu do drogi głównej odbijamy w bok w Viale Giuseppe Pescetti. Od tego momentu już tylko kamienie, żwir i zbawienie dla naszych opon 
. Dojeżdżamy do Sella degli Scollini, tu odbijamy w kierunku wieży telewizyjnej. Na szczycie wybiło 700 w pionie, jeden fajny podjazd. Szybka akcja-regeneracja i zaraz za wieżą znajdujemy przesympatyczny singielek Start Noncibuki. Zjeżdżamy w dół do wieży widokowej i rozjazdu traili. Wieża jest zamknięta zatem pędzimy na szczyt Monte Acuto gdzie znajduje się Stele Misteriosa. Legenda głosi, że za jego stworzeniem nie mogą stać sestesi bo nie posiadali wiedzy niezbędnej do stworzenia tego dzieła inżynieryjnego, dlatego podejrzewa się, że w rzeczywistości jest to relikt pozostawiony przez starożytnych kosmitów. Potwierdzeniem tego faktu, jest to, że końcówka wskazuje na niebo, czyli dokładnie tam, skąd przybyli starożytni kosmici 
. My chyba całkiem przypadkiem odkryliśmy tajemnicę tego obiektu po tym jak jeden z naszych oparł się o przerdzewiałą włoską kupę złomu, która z hukiem wylądowała na ziemi. AlkoActive -Kosmici -1:0. 
Żeby nie wkurzyć zbytnio kosmitów ustawiliśmy wszystko na miejscu i podparliśmy suchym patykiem, żeby się lepiej trzymało. 
Kierunek Serpiolle a potem dalej w górę. Celem jest masyw Monte Morello. Na początek dość szybko wbijamy wysokie tętno, podjazdy 18-22% nie są tu rzadkością. Pierwsze oh-ah! pojawiają się zaraz za lasem, bo okazało się, że ścieżka prowadzi przez gaj oliwny (taki tam skrót). Pierwszy postój mamy po pokonaniu 350m w pionie, a zmusza nas do tego piękny widok na Florencję i jej okolicę, no i Włoska Maryjka z którą wypadało wychylić miejscowy izotonik Wyrównujemy ciśnienie i zmieniamy kierunek trasy, miało być pchanie rowerów pod górę (kiero wymyślił podejście 35% po kamieniach i korzeniach), będzie jazda świeżym pachnącym asfaltem z dzidami po 20% Co dziwne, nikt nie narzeka, ani na asfalt, ani na słońce, które podkręca temperaturę do +28! Po dojechaniu do drogi głównej odbijamy w bok w Viale Giuseppe Pescetti. Od tego momentu już tylko kamienie, żwir i zbawienie dla naszych opon . Dojeżdżamy do Sella degli Scollini, tu odbijamy w kierunku wieży telewizyjnej. Na szczycie wybiło 700 w pionie, jeden fajny podjazd. Szybka akcja-regeneracja i zaraz za wieżą znajdujemy przesympatyczny singielek Start Noncibuki. Zjeżdżamy w dół do wieży widokowej i rozjazdu traili. Wieża jest zamknięta zatem pędzimy na szczyt Monte Acuto gdzie znajduje się Stele Misteriosa. Legenda głosi, że za jego stworzeniem nie mogą stać sestesi bo nie posiadali wiedzy niezbędnej do stworzenia tego dzieła inżynieryjnego, dlatego podejrzewa się, że w rzeczywistości jest to relikt pozostawiony przez starożytnych kosmitów. Potwierdzeniem tego faktu, jest to, że końcówka wskazuje na niebo, czyli dokładnie tam, skąd przybyli starożytni kosmici . My chyba całkiem przypadkiem odkryliśmy tajemnicę tego obiektu po tym jak jeden z naszych oparł się o przerdzewiałą włoską kupę złomu, która z hukiem wylądowała na ziemi. AlkoActive -Kosmici -1:0. Żeby nie wkurzyć zbytnio kosmitów ustawiliśmy wszystko na miejscu i podparliśmy suchym patykiem, żeby się lepiej trzymało. Po wkurzeniu kosmitów lecimy szybko w dół. Kolejny singielek, i kolejny, i miła droga szutrowa w dół, i kamienie, i powalone drzewa, i gołoborze. I skrót. I ławeczka i stół wykute w kamieniu. No to jak jest ławeczka i stół to wiadomo!
Ekipa „z buta” dzwoni do nas, że kończą zwiedzać Florencję, pasuje do nich dołączyć. Ostatnie metry zjazdu i… MUR. Nie, nie podjazd. Po prostu mur, taki na 2m wysoki. Na szczęście byliśmy po jego dobrej stronie, sterta gałęzi i wyżej podniesiony teren pozwalają przerzucić rowery przez drut kolczasty i mur i tak oto lądujemy w cywilizowanej części Florencji. Nikt nie mówił że będzie łatwo, że nie będzie murów, drutów kolczastych, czy Andrzeja z wyjącymi hamulcami. To jest przygoda MTB, spodziewaj się niespodziewanego! 
Ruszamy w kierunku centrum miasta, pora zobaczyć Santa Maria del Fiore z Assassin's Creed II. Dojazd do centrum łatwy i szybki, lecimy tempem miejscowych skuterów 
Ścisłe centrum to miliony turystów, ludzie człapią w te i z powrotem ale my mamy ukrytą broń: Andrzeja, vel Gruby i jego rzępolące hamulce. Lekkie przyhamowanie i przed nami robi się piękny korytarz. Do bazyliki wjechać nie pozwolili więc pozostała fota przed nią, potem ogarnięcie dodatkowych kalorii i powrót do domu. I znowu grill, izotoniki i planowanie dnia trzeciego
Ścisłe centrum to miliony turystów, ludzie człapią w te i z powrotem ale my mamy ukrytą broń: Andrzeja, vel Gruby i jego rzępolące hamulce. Lekkie przyhamowanie i przed nami robi się piękny korytarz. Do bazyliki wjechać nie pozwolili więc pozostała fota przed nią, potem ogarnięcie dodatkowych kalorii i powrót do domu. I znowu grill, izotoniki i planowanie dnia trzeciego 
Statystyki
42 km
Dystans
836 m
Przewyższenia
410 min
Czas w siodle
Dzień 3 – będzie płasko
Pobudka skoro świt o 10, rzut okiem za okno – deszcz. No trudno. Ogarniamy śniadanie, domek 2 wpada z gościną do domku 1 i się zaczyna debata. Siedzieć na tyłku nie mamy zamiaru więc pora gdzieś pojechać. Temperatura jest OK, temperatura deszczu też OK, wiatru prawie nie ma. Kamila, nasza sanitariuszko-masażystka, mówi że pora na regenerację. Biedna miała dylemat: pić „rozpałkę do grilla”* czy bimber. Szanowne grono starszyzny rowerowej uświadamia ją, że bimber złagodzi skutki tego pierwszego trunku. Więcej nie dyskutowała. Do odważnych świat należy! 
No to lecimy do Viareggio i Lido di Camaiore. Tempo ślimacze. Nigdzie się nie spieszymy bo przecież plaży nam nie zamkną, morze nagle się nie cofnie a molo się przecież nie zawali
Borys oprowadza nas po okolicy, zna ją doskonale, w końcu spędził tu kilka ładnych lat. Obie miejscowości typowo nadmorskie, a w Viareggio jest całkiem sympatyczna marina. Tam widać niestety straszną biedę, jachty zrobione są ze stali czy aluminium, nie to co nasze z Ropczyc, które produkowane są z zaawansowanych kompozytów i włókna węglowego. Po prostu bieda… 
To jak już się tak powłóczyliśmy, to pora było znaleźć miłą knajpkę. I to szybko bo zbliżała się pora sjesty. Znajdujemy Adone Viareggio z przepysznymi kanapkami i litrowym piwem
https://goo.gl/maps/gEB4ddRV2p8eAfbf7 - szczerze polecamy to miejsce!
W nagrodę za znakomitą obsługę otrzymują naszą rekomendację i za zgodą właściciela leci nasza wlepka na szybę
Jak już brzuchy pełne to turlamy się sprawdzić czy molo nadal stoi i wyznaczamy nowy segment brzegiem morza 
Nie wiemy kiedy mija 6h, powoli zbieramy się w kierunku domu. Tam czeka na nas grill i rozpałka do niego. Musimy być przed Kamilą bo jej chyba posmakowała…
* ”Rozpałka do grilla” – wyrób własnej produkcji, wysokooktanowy (będzie coś między 75 a 85 vol), stosowany jako rozgrzewka w zimne dni, rozpałka do grilla lub ogniska, okazjonalnie wyczyści też łańcuch czy smar z ubrań Ślicznie pachnie imbirem, cynamonem, pomarańczą i goździkami, jeden kieliszek zdziera papę z dachu.
Ślicznie pachnie imbirem, cynamonem, pomarańczą i goździkami, jeden kieliszek zdziera papę z dachu.
Statystyki
45 km
Dystans
141 m
Przewyższenia
421 min
Czas w siodle
Dzień 4 – właściwy powód wyjazdu
Dzisiaj jest ten dzień, dla którego planowany był cały wyjazd. Tu potrzebne jest małe tło. Pewnego dnia Borys opowiadał o tym jak pracował w tej okolicy, i widział te skały i marmury, jeszcze wtedy nie wiedział, że będzie śmigał na rowerku. Po kilku latach, zamarzyło mu się zwiedzenie wyrobisk właśnie rowerem. I ten dzień jest realizacją jego małego marzenia a przy okazji widoki, które zaserwował nam Borys, pozostaną w naszej pamięci na długie lata. Ale do rzeczy.
Pobudka wyjątkowo wcześnie, Roodik i Borys gonią do sklepu po makaron, ser i mięso. Na śniadanie robimy spaghetti alla carbonara. Na 12 osób, a co! Prąd musi być.
Szybkie zebranie się i jedziemy do Carrary. Parkujemy na Piazza Lodovici Cesare Vico, pod budynkiem policji, miejsca jest mnóstwo a cena 2 euro za całą dobę jest akceptowalna Piękne widoki zaczynają się od momentu wyjścia z samochodu.
Piękne widoki zaczynają się od momentu wyjścia z samochodu.Zaczynamy trasę od… podjazdu Całkiem przypadkiem odkrywamy, że okoliczne miasta nie są wybetonowane, one są zbudowane z marmuru. Chodniki, place, krawężniki, pomniki, nawet niektóre miejskie ławki – wszystko z marmuru! Kierujemy się w stronę Codeny, następnie Bedizzano i jedziemy aż do skrzyżowania. Odbijamy w lewo, w kierunku marmurołomów. Kierownik naszej wycieczki mocno niezorganizowanej kazał każdemu przygotować sobie światełka. Wiemy dlaczego, zaczynają się tunele Tunele są super, to nie jest beton, wszystkie wykute są w litej skale. Tunele są jednokierunkowe co ułatwia nam poruszanie się w nich. Droga którą jedziemy, była dawniej torowiskiem. Zaczęto ją budować w końcu XIX wieku. Początkowo transport odbywał się za pomocą wołów i wozów a następnie ułożono torowisko. Zbudowana w latach 1876-1890 kolej łączyła główne magazyny bloków w trzech basenach z marmuru z Carrary: Torano, Miseglia i Colonnata. Torowisko zlikwidowano w 1964 roku a droga otrzymała asfalt. Główny odcinek tej drogi udało nam się przejechać rowerami. Ważna uwaga: uważajcie na ciężarówki (jeżdżą bardzo szybko), załóżcie światełka. Kierowcy ciężarówek mają przyjazne nastawianie do rowerzystów, dziwią się że ktoś ma tu siłę wjechać. Niektórzy zatrzymywali się żeby z nami zamienić kilka słów 
Całkiem przypadkiem odkrywamy, że okoliczne miasta nie są wybetonowane, one są zbudowane z marmuru. Chodniki, place, krawężniki, pomniki, nawet niektóre miejskie ławki – wszystko z marmuru! Kierujemy się w stronę Codeny, następnie Bedizzano i jedziemy aż do skrzyżowania. Odbijamy w lewo, w kierunku marmurołomów. Kierownik naszej wycieczki mocno niezorganizowanej kazał każdemu przygotować sobie światełka. Wiemy dlaczego, zaczynają się tunele Tunele są super, to nie jest beton, wszystkie wykute są w litej skale. Tunele są jednokierunkowe co ułatwia nam poruszanie się w nich. Droga którą jedziemy, była dawniej torowiskiem. Zaczęto ją budować w końcu XIX wieku. Początkowo transport odbywał się za pomocą wołów i wozów a następnie ułożono torowisko. Zbudowana w latach 1876-1890 kolej łączyła główne magazyny bloków w trzech basenach z marmuru z Carrary: Torano, Miseglia i Colonnata. Torowisko zlikwidowano w 1964 roku a droga otrzymała asfalt. Główny odcinek tej drogi udało nam się przejechać rowerami. Ważna uwaga: uważajcie na ciężarówki (jeżdżą bardzo szybko), załóżcie światełka. Kierowcy ciężarówek mają przyjazne nastawianie do rowerzystów, dziwią się że ktoś ma tu siłę wjechać. Niektórzy zatrzymywali się żeby z nami zamienić kilka słów Dojeżdżamy do mostu Ponti di Vara. Budowano go w latach 1887 – 1890 i do dzisiaj stanowi część trasy dla samochodów wywożących urobek z wyrobisk. To jak się prezentuje na tle kamieniołomów możecie zobaczyć na zdjęciach. Zapiera dech w piersi. 
Robimy krótki odpoczynek. Dalszy plan przewiduje trasę w kierunku Torrano. Rozmawiamy z właścicielem baru zlokalizowanego przy skrzyżowaniu tras obok mostu. Dopytujemy o znaki stojące na początku drogi którą chcemy jechać: rowerka w czerwonym kółku (w dwóch różnych wydaniach), autobusu i człowieka. W odpowiedzi słyszymy: it's your life, you can go if you want. Na potwierdzenie tych słów obok nas dosłownie przeleciało kilka wielkich ciężarówek, ich kierowcy non stop gadają przez telefon trzymając go w ręce a drugą ręką pozdrawiają wszystkich dookoła. Nie wiemy czym trzymają kierownicę Gdzieś w tle słychać głosy zwątpienia, że może tam nie jedźmy, że to niebezpieczne, że jest długi tunel, że te ciężarówki… Ogólnie to 
Gdzieś w tle słychać głosy zwątpienia, że może tam nie jedźmy, że to niebezpieczne, że jest długi tunel, że te ciężarówki… Ogólnie to Bierzemy łyk izotoników na odwagę i postanawiamy ruszyć dalej. Kierownik wycieczki nie uznaje kompromisów. YOLO i do przodu! Okazuje się, że tunel ma tylko 600m i jest oświetlony. WYPAS! Po drodze zerkamy do kilku piwnic, w których wydobywany jest marmur. Widoki nieziemskie. Docieramy do celu dzisiejszej wycieczki – zygzak pod górę (18-22%) do wyrobisk. Będzie fajnie, będą nogi piekły
Okazuje się, że tunel ma tylko 600m i jest oświetlony. WYPAS! Po drodze zerkamy do kilku piwnic, w których wydobywany jest marmur. Widoki nieziemskie. Docieramy do celu dzisiejszej wycieczki – zygzak pod górę (18-22%) do wyrobisk. Będzie fajnie, będą nogi piekły Nie wjeżdżamy na sam szczyt po pomyliliśmy drogi, kilka razy. Tam jest istny labirynt dróg, zgubić się jest bardzo łatwo. Na szczęście nie ważne gdzie wjedziesz to jest śliczny widok. Zarówno wyrobisk jak i całej okolicy. Znowu czas na przerwę, setki fotek, rozmowę z miejscowymi kierownikami, którzy nas zaczepiają i jednocześnie podziwiają (no bo kto tu normalny pcha się z rowerem?!). Dookoła nas kilka wyrobisk, ciężkie maszyny przewożące wielotonowe bloki marmuru. Widok kosmiczny!
Słowo odnośnie marmurów tu wydobywanych. Marmury z Carrary są używane przez najsłynniejszych rzeźbiarzy i architektów. Surowiec z tych regionów jest jednym z najbardziej poszukiwanych na świecie i jednocześnie stał się symbolem bogactwa i luksusu. A lokalsi wyłożyli sobie nim chodniki i place I kible pewnie też.
I kible pewnie też.Pora na zjazd w dół, do głównej drogi żeby poszukać skrótu do Colonnaty. Przy głównie drodze odbijamy w lewo, pod górkę. Po pokonaniu kolejnych kilkuset metrów w pionie dobijamy do miejsca gdzie można skrócić nieco trasę, bo tu jest TUNEL. Oczywiście mamy szczęście bo okazuje się, że tunel jest zamknięty. Był plan żeby sforsować kratę, a dokładniej to przeskoczyć ją (wysokość 3m) razem z rowerami. Absurdalne ale wykonalne. Jednak obieramy inne rozwiązanie, objedziemy górę dookoła dorzucając kolejne metry przewyższeń. Chwila zjazdu w dół i znowu upragnione podjazdy I znowu jesteśmy koło mostu Ponti di Vara. Właściciel baru tylko uśmiechnął się na nasz widok. Chwila postoju i lecimy do góry, drugi tunel musi być czynny! Przed tunelem łapiemy oddech, cykamy fotki i zaczynamy sympatyczny zjazd. Warto dodać jedną ciekawą informację, w każdym tunelu droga prowadzi w dół. Luzujemy zatem warkoczyki i śmigamy. 1,2km tunelu. Wypadamy w miejscu Largo Donne del Marmo (parking). Po kilkuset metrach odbijamy w lewo do Colonnaty. Bardzo chcieliśmy zobaczyć tę małą miejscowość. Historia Colonnaty sięga około 40 roku pne. Została zbudowana dla niewolników wykorzystywanych do wydobywania marmuru. Cała wioska wyłożona jest marmurem. Po prostu cała. W marmurowej altance spożywamy ostatnie izotoniki i ruszamy w dół do Carrary aby dołączyć do ekipy zwiedzającej marmury pieszo i autami terenowymi.
I znowu jesteśmy koło mostu Ponti di Vara. Właściciel baru tylko uśmiechnął się na nasz widok. Chwila postoju i lecimy do góry, drugi tunel musi być czynny! Przed tunelem łapiemy oddech, cykamy fotki i zaczynamy sympatyczny zjazd. Warto dodać jedną ciekawą informację, w każdym tunelu droga prowadzi w dół. Luzujemy zatem warkoczyki i śmigamy. 1,2km tunelu. Wypadamy w miejscu Largo Donne del Marmo (parking). Po kilkuset metrach odbijamy w lewo do Colonnaty. Bardzo chcieliśmy zobaczyć tę małą miejscowość. Historia Colonnaty sięga około 40 roku pne. Została zbudowana dla niewolników wykorzystywanych do wydobywania marmuru. Cała wioska wyłożona jest marmurem. Po prostu cała. W marmurowej altance spożywamy ostatnie izotoniki i ruszamy w dół do Carrary aby dołączyć do ekipy zwiedzającej marmury pieszo i autami terenowymi.Dzień kończymy oczywiście wspólną pizzą, grillem i takimi tam… Przy okazji nasze rowery zyskały mocno na wartości 
Na każdym z nich mamy marmurowy pył. O czyszczeniu roweru nikt nie myśli.
Przy okazji nasze rowery zyskały mocno na wartości Na każdym z nich mamy marmurowy pył. O czyszczeniu roweru nikt nie myśli.Podsumowując: w kopalniach marmuru i na drogach dojazdowych jest bardzo niebezpiecznie, w tunelach ślisko, ciemno, mokro. Podjazdy są mega strome, na zjazdach idzie spalić klocki i tarcze. Chwila nieuwagi i można zginąć. ZDECYDOWANIE POLECAMY!
Statystyki
45 km
Dystans
141 m
Przewyższenia
421 min
Czas w siodle
Dzień 5– skrót do Pizy
Pobudka, śniadanie, izotonik i w trasę! Lecimy na 2 ekipy: dziewczyny z dzieciakami po płaskim, wzdłuż plaży, ekipa MTB leci skrótem kierownika. Uzbrojeni w pancerne opony zaczynamy oczywiście od podjazdu. Nic tak nie budzi do życia jak pałowanie zimnych mięśni. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Andrzejowi coś strzela w nodze, wysiłki Kamili pozwalają na lekkie uśmierzenie bólu, no to Gruby wybiera łatwiejszą trasę. Borys wywija małego orzełka, na szczęście bez strat w sprzęcie i nowych pamiątek na ciele
Ten dzień jest dniem, gdzie każdy jedzie swoją ścieżką. Punkt spotkania jest w Pizie pod Krzywą Wieżą. 1. Borys z Tomkiem odłączają się i szukają skrótu
2. Roodik, Morris, Kamila, Kicek, Agata jadą wyznaczoną trasą
3. Gruby leci swoją trasą, jakoś tak mniej więcej skrótem ale naokoło
4. Anka, Gocha, Agata i Gaba cisną bliżej plaży gubiąc się kilka razy i dokładając kilometry
Grupa 1 i 2 spotykają się na początku drogi Via Panoramica (faktycznie jest to droga Via delle Pielle ale na tabliczkach turystycznych stoi inaczej). Widok na prawą stronę jest nieziemski, na pierwszym planie wille z ogrodami oliwnymi a w tle błękit morza. Standardowe postoje co 333m w pionie lub co 10km idą w zapomnienie. Postój jest co 1km, nie da się jechać przy takich widokach.
Widokową trasę kończymy całkiem miłym zjazdem z zaskakującą końcówką w spalonym lesie. Tylko jeden z naszych świrów był na tyle odważny żeby końcówkę przejechać
Po krótkiej przerwie następuje ponowny podział na 2 ekipy, jedna leci skrótami przez lasy, krzaki, zarośla dorabiając się całkiem ładnych sznytów na rękach, druga ekipa leci lasami i polami kierując się na nieczynny „prom”. Promem jeszcze nie płynęliśmy Niestety promu nie ma, trzeba odbić na mostek i przelecieć komuś przez prywatne podwórko.
Niestety promu nie ma, trzeba odbić na mostek i przelecieć komuś przez prywatne podwórko.Spotykamy się po kilku kilometrach i już w komplecie lecimy ile fabryka dała prosto pod wieżę. Tomek, Borys i Roodik robią pociąg i cisną ile fabryka dała, trzymają tempo od 27 do 32km/h mając oczywiście „wmordewind” i pancerne oponki w fullach. Chwila-moment i jesteśmy pod Krzywą Wieżą. Tu spotykamy się już wszyscy, cała banda w komplecie, 12 osób. Na podziw i uznanie zasługują nasze dziewczyny oraz najmłodsi uczestnicy wyprawy, a to dlatego, że mimo sugerowanego powrotu pociągiem do Camaiore decydują się na powrót rowerem. BRAWO!
W ich przypadku po powrocie do domu będzie to prawie 100km w siodle . Seria wspólnych zdjęć była obowiązkowym punktem wycieczki, no i oczywiście występ kabaretowy setek turystów w najdziwniejszych pozach
W ich przypadku po powrocie do domu będzie to prawie 100km w siodle . Seria wspólnych zdjęć była obowiązkowym punktem wycieczki, no i oczywiście występ kabaretowy setek turystów w najdziwniejszych pozach Jeszcze tylko wspólny obiad i można ruszać w drogę powrotną. Pogoda dopisuje na całej trasie, cieplutko, słoneczko, nawet wiatr jakoś ucichł. Znowu odpalamy pociąg i tak lecimy aż do Viareggio. Na miejscu zapada wspólna decyzja: czekamy do zachodu słońca. Taaak, zachód słońca nad morzem 
Po tak cudownym dniu pozostaje już tylko powrót do naszego miejsca noclegowego. Ten dzień tak nas pozytywnie nakręcił, dostarczył tyle energii, że wieczorem organizujemy małą imprezę, która trwa do 4:30
Statystyki
84 km
Dystans
685 m
Przewyższenia
660 min
Czas w siodle
Dzień 6 – Ch**a tam jest 🤪
Wszyscy się wyspali, oprócz imprezowiczów, ale dzisiaj nie ma litości. Pobudka, śniadanie, konie na platformy i sterujemy w kierunku La Spezia. W planie mamy przejazd przez Parco Nazionale delle Cinque Terre. Ogarniamy parking, zrzucamy rowery i powoli ruszamy. Już na początku trasy kierownik popierdzielił ścieżki i zamiast pchać i nieść rowery pod górę to wjeżdżamy całkiem przyjemnym asfaltem 5-10%, z poziomu 0m do 570m n.p.m. Czyli znowu pałowanie zimnych mięśni a przy okazji imprezowicze dochodzą dość szybko do siebie. Po drodze jest kilka przystanków, po to aby oglądnąć się za siebie i strzelić słit focię na tle portu i gór. Jeden z postojów owocuje nowym punktem na mapie Openstreet. Oficjalnie zostaje dodany Wodospad Borysa o wysokości 5m. Wodospad występuje okresowo 
Wyjazd na szczyt owocuje pięknymi widokami, zarówno na Morze Liguryjskie jak i Zatokę La Spezia. Tablice miejscowości zaklejone są wlepami, ladują też nasze W Campiglia robimy dłuższy postój, tuż przed sjestą udało się kupić lokalne kanapki, wino i piwo oczywiście. Niektórym kanapki wychodzą później bokiem, a raczej tędy którędy weszły. Tym razem to nie kłaczek a skórka pomidorka
W Campiglia robimy dłuższy postój, tuż przed sjestą udało się kupić lokalne kanapki, wino i piwo oczywiście. Niektórym kanapki wychodzą później bokiem, a raczej tędy którędy weszły. Tym razem to nie kłaczek a skórka pomidorka Zaraz za miejscowością kończy się asfalt i zaczyna przyjemny szuterek. Odtąd jest już tylko lepiej. Obok zamkniętej knajpy Colle Del Telegrafo odbijamy na ścieżkę MTB, taką mocno kamienistą, w końcu jest pchanie rowerków, bez tego nie ma dnia! Kicek w ramach swojej wielkoduszności oraz tego że jest prawdziwym i jedynym wśród nas dżentelmenem, robi niektóre odcinki pod górkę 2 razy. Pomaga pchać rower Kamili (tak, ten co ma ramę zalaną betonem)
Trasa zmienia się, raz prowadzi pod górę, raz w dół, na przemian szeroką drogą szutrową oraz przepięknymi singlami. Co chwilę mamy piękny widok na cyple stromo wpadające do morza.
Cinque Terre to park narodowy, i ciągnie się od przylądka Montenero aż do cyplu Mesco który znajduje się tuż przed Levanto, do którego zmierzamy.
W skrócie to mamy tak: skałki, single, przepaść po lewej, morze, las, korzenie. Jest, co tu ukrywać, zajebiście
Tomek po drodze robi polowanie na węże, 2 razy snake’a złapał! No kto to widział nakładać gumę na gumę, było zalać mlekiem i upuścić ciśnienie 
Po kilku godzinach włóczenia się po lasach wypadamy na asfalt gdzieś na drodze Località Polazzo. Słońce zaczyna powoli lecieć za horyzont więc naciskamy na pedałki i ciśniemy asfaltami do Levanto. Oczywiście po drodze ch**a jest i ch**a widać Byle na dół, coś się napić, do pociągu i do domu! :D:D
Byle na dół, coś się napić, do pociągu i do domu! :D:DZjazd w dół genialny, asfaltami ale fajny, można ścigać się z samochodami, niektóre dają się nawet wyprzedzić Docieramy do Levanto. Borys ogarnia bilety na pociąg, nie wiemy jak to zrobił ale w kasie było taniej jak w internetach, razem z rowerami. Zaoszczędzony hajs wydajemy na…
Docieramy do Levanto. Borys ogarnia bilety na pociąg, nie wiemy jak to zrobił ale w kasie było taniej jak w internetach, razem z rowerami. Zaoszczędzony hajs wydajemy na… Idziemy na pociąg. Roodik pierwszy raz od nie wiadomo kiedy grzecznie sprowadza rower po schodach na stacji kolejowej. W Polsce tak nie robi… Podjechał ciapąg, ogień na rowery bo wagon do ich transportu jest zaraz za lokomotywą, a my stoimy na końcu peronu. Ci Włosi to jednak dziwny naród, miejsce dla rowerów było zaraz za drzwiami lokomotywy, i to tylko na 3 sztuki. Co się dało to powiesiliśmy, reszta stanęła z boku (vide zdjęcia). Na jakimś jednym wirażu 2 rowery przewróciły się, przez co konduktor nie mógł wejść do kabiny motorniczego Ale, że nie jesteśmy chamami i mamy wśród nas dżentelmena, układamy ładnie rowerki i odblokowujemy przejście. Przepraszamy grzecznie a w odpowiedzi słyszymy żartobliwe: „I kill you! 
”. Jeszcze słówko o samej trasie kolejowej: wiedzie ona w tunelach i na skalistych klifach wzdłuż morza. 
Zamiast siedzieć spokojnie na dupie i pić piwo to każdy strzela glonojada na szybie
Ale, że nie jesteśmy chamami i mamy wśród nas dżentelmena, układamy ładnie rowerki i odblokowujemy przejście. Przepraszamy grzecznie a w odpowiedzi słyszymy żartobliwe: „I kill you! ”. Jeszcze słówko o samej trasie kolejowej: wiedzie ona w tunelach i na skalistych klifach wzdłuż morza. Zamiast siedzieć spokojnie na dupie i pić piwo to każdy strzela glonojada na szybie Dojazd do La Spezia był mega szybki. Na stacji konduktor otwiera specjalnie dla nas dodatkowe drzwi, pomaga wyciągnąć rowerki, bez pośpiechu, z uśmiechem na ustach Pora na pizzę, złoty izotonik i wyjazd do domu. Aha, po drodze oczywiście zahaczamy o palmy bo Agata coś o nich wspominała, że widziała ładną aleję. Nikt nic nie widział, drzewo to drzewo. Ale ktoś tam z tych makaroniarzy wpadł na fajny pomysł i powiesił światełka na tych palmach. No nie no, rzuca się w oczy. Stopka, foty i do domu Jak co dzień meldujemy się na miejscu o 23:00. Grilla nie ma sensu palić więc robimy delikatne podsumowanie dnia w 3 słowach: ch**a tam jest!
Pora na pizzę, złoty izotonik i wyjazd do domu. Aha, po drodze oczywiście zahaczamy o palmy bo Agata coś o nich wspominała, że widziała ładną aleję. Nikt nic nie widział, drzewo to drzewo. Ale ktoś tam z tych makaroniarzy wpadł na fajny pomysł i powiesił światełka na tych palmach. No nie no, rzuca się w oczy. Stopka, foty i do domu Jak co dzień meldujemy się na miejscu o 23:00. Grilla nie ma sensu palić więc robimy delikatne podsumowanie dnia w 3 słowach: ch**a tam jest! 
Statystyki
45 km
Dystans
1270 m
Przewyższenia
600 min
Czas w siodle
Dzień 7 – Arrivederci Italio ☹
To już jest koniec, nie ma już nic… Ostatni dzień, siadamy na rowery i udajemy się na zwiedzanie okolicy. Pora raczej obiadowa ale pogoda dopisuje, a zbliżająca się sjesta szybko weryfikuje nasze plany. Po pierwszych 2km i 5m przewyższenia decydujemy że trzeba zawinąć do knajpy
No to jak pojedli i popili to pora na jakąś górkę, żeby rzucić okiem na tą naszą okolicę. Kierunek – Monteggiori. Ahhh te widoki, znowu . Nieśmiało przypominamy, że to ostatni dzień, i że pogoda ładna, i że może by tak na plażę jednak? No to organizujemy skrót przez single lokalsów, z kolcami, różami, wściekłymi psami i walimy do Viareggio poplażować. A właśnie, po drodze zwiedzamy jaskinię starożytnych Włochów. Zajebista! Oczywiście ch*a tam było ale zajebista! Sobota się zbliża, pora się wykąpać.
. Nieśmiało przypominamy, że to ostatni dzień, i że pogoda ładna, i że może by tak na plażę jednak? No to organizujemy skrót przez single lokalsów, z kolcami, różami, wściekłymi psami i walimy do Viareggio poplażować. A właśnie, po drodze zwiedzamy jaskinię starożytnych Włochów. Zajebista! Oczywiście ch*a tam było ale zajebista! Sobota się zbliża, pora się wykąpać.Plaża. Słońce. Tu nie ma co się rozpisywać, zobaczcie zdjęcia!
Na plaży robimy małe podsumowanie. Tu musimy nadmienić, że Kamila przeżyła te kilka dni z nami. Ponoć zryło jej psychikę ale na koszulkę zasłużyła Koszulki na miejscu nie ma, bo produkujemy każdemu indywidualną, więc do zdjęcia dostaje wlepę na tyłek. Przez piach i mokre kąpielówki (tak, wiem, strój kąpielowy) wlepa się nie trzyma, trudno, pamiątkowa fota będzie w kasku.
Koszulki na miejscu nie ma, bo produkujemy każdemu indywidualną, więc do zdjęcia dostaje wlepę na tyłek. Przez piach i mokre kąpielówki (tak, wiem, strój kąpielowy) wlepa się nie trzyma, trudno, pamiątkowa fota będzie w kasku.Kierunek dom, jutro zwiedzimy Wenecję! Z buta. Z buta się nie liczy, to nie będziemy pisać jak było. A tez było fajnie
No i na koniec pykło oczywiście 333 w pionie, no to wiadomo...
P.S. Za rok Grecja. Drzwi otwarte, bądźcie odważni jak Kamila. Po takim wyjeździe masz przepiękne wspomnienia lub zrytą banię
Statystyki
32 km
Dystans
400 m
Przewyższenia
375 min
Czas w siodle
