Grecja – Zakhyntos na MTB

Od rana same czary, nie dość że pogoda cudowna to Morris znajduje w naszym przydomowym basenie księżniczkę. Na razie pod postacią żaby ale mówił, że jakoś ją odczaruje. Wciskamy śniadanie punktualnie o 8:30 (na polski czas 7:30, szybkie ogarnięcie się () i wsiadamy na rowery. W planie mamy Vasilikos z piękną plażą oraz górę Skopos z widokiem na całą wyspę i ruinami Monasteru Panagia Skopiotissa. Jedziemy oczywiście skrótami, przez Zakynthos, zaraz obok ruin zamku Bohali. Dalej, niestety asfaltami, kierujemy się na plażę Gerakas. Od czasu do czasu wpada skrót dokładający min 500m ale dzięki nim przewodnik Roodik urywa po 100-200m asfaltu. Niektórym tak się ten asfalt podobał, że aż się do niego przytulali. Morris ponoć zobaczył w końcu jakąś laskę na rowerze i gnał za nią, w końcu na jednym z zakrętów nie wyrobił i wypolerował asfalcik dla reszty ekipy

Środek odkażający w postaci piwa spełnia swoje zadanie i przyszlifowana łapa działa jak należy. No to łogień do przodu! W jednym miejscu lądujemy u miejscowego rolnika na podwórku wśród kaczek i kur No ale dobra, w końcu udaje nam się dotrzeć do plaży, wjazd na plażę rowerami nie jest możliwy (pani baba z budki przy plaży chyba pierwszy raz widzi rowery i traktuje je jako skutery). Przejazd ścieżką wzdłuż klifu też jest niemożliwy z powodów dziwnego „widzimisię” pani baby. Rzut okiem na mapę i znajdujemy inną drogę. Walimy przez jakieś podwórko, na końcu którego jest „Bramka numer 1”. Obok bramki niewielki murek i jak to w naszej tradycji przerzucamy przez niego rowery! Tak było w Italii to i tak musi być tutaj . Nie ma enduro bez targania rowerów czy rzucania ich przez plot/mur/bramę. Jedziemy na śliczny punkt widokowy. Szybka nawrotka i zjazd do drogi głównej, szukamy kolejnego skrótu dzieląc się na mobilne grupki szukających aktywnie czegoś tam. Jedni znajdują „ślepą” uliczkę, inni wbijają jakiejś pani na ogród a jeszcze inni znajdują plażę i walą w kierunku Zakyntosu. Ekipa która wpadła na opalanko do pani na ogród zostaje szybko zawrócona przez ekipę od ślepej uliczki, ale, że po drodze przypadkiem wyrósł bar z to… No właśnie Na szczęście już po 30 minutach znowu jesteśmy razem. I stoimy przed trudną decyzją zmaterializowaną w postaci „Bramki numer 2”! Zardzewiała kłódka i zarośnięte obejście wskazuje na to, że gospodarz był tu ostatnio może z tydzień albo 5 lat temu. Znowu podział na grupki i ta odważniejsza rzuca rowery przez płot i dojeżdża do „Bramki numer 3”. Tym razem hasło „Idź na całość” skutkuje tym, że bramka sama się otwiera (miała taki ten, no, skobelek) i przeskakujemy na polne i szutrowe drogi. Ekipa od bramek wygrywa odcinek docierając do Barbagiannis's Table. Taki tam punkt widokowy z genialnym parasolem w stylu greckim! Dupy nie urywa ale to oczywiste, że jest to właściwe miejsce na łyk greckiego izo W dół na plażeę Dafne nie chce nam się jechać, obieramy trasę w stylu „byle jak byle by terenem” . To była genialna decyzja! Poznaliśmy bliżej roślinność śródziemnomorską, w szczególności krzaczory i ich długie kolce . Niby jakaś ścieżka tam była ale wydeptana pewnie przez pancerniki, które wymarły tu 500.000 lat temu. Przedarcie się przez ten busz skutkuje słowami Borysa: kyrie elejson Szutrami lecimy w kierunku Ag. Ioannis, przy głównej drodze łapiemy Kamilę i ciśniemy pod Monastery Panagia Skopiotissa, czyli ruiny monasteru. Droga jest cudowna, lekko kamienista, nawet nie jest stromo, jakieś 10-15%. Ryś jest zadowolony bo wreszcie łapie pierwszego kapcia. Tuż przed szczytem spotykamy resztę ekipy. Postanawiamy na siebie poczekać. I znowu nic z tego nie wychodzi. Widok z góry jest nieziemski, w gwarze włoskiej: "c***ja widać". Pora w dół bo się nam ściemnia.

Każdy znajduje jakąś fajną ścieżkę i okazuje się, że ze szczytu jest ich 3 a nie jak mapa mówi 2 Po drodze mamy jeszcze ruiny jakiegoś wyrobiska, no i potem znowu zjazd po kamulcach, który wymaga czujności, odwagi i braku rozumu Ryś puszcza heble i łapie w swoim szrocie kolejnego kapcia. Koniec zapasowych dętek. Rozmiar 26’’ i wentyl samochodowy nie ułatwiają sprawy, w trójce która z nim jechała była pompka tylko z prestą. Na szczęście Szaman dotarł wcześniej jakimś magicznym skrótem do domu, wziął alkobusa i zgarnął naszego nieszczęśnika. Druga ekipa znalazła jakiś karkołomny zjazd ze szczytu, mówili że widzą ścieżkę, pewnie była wydeptana przez kozice górskie. Coś tam mruczeli że zjazd techniczny, czyli cud że żyją

Wieczorem spotykamy się w knajpie, zasłużone piwo dostaje każdy, obsługa restauracji częstuje nas jeszcze ouzo. Ołłłł jeeea! To był dobry dzień!

A, no właśnie, po powrocie do domu Morris znajduje księżniczkę czekającą na niego przy basenie. Pomimo chuchania, dmuchania i prób całowania nic się nie zmieniło. Jaki Morris był brzydki taki został.